«Η προσωπική μας επανάσταση, 200 χρόνια μετά τον ξεσηκωμό του Γένους»

Κάθε συλλογική επέτειος, κάθε γιορτή, είναι συνάμα και αφορμή για αναστοχασμό. Είναι ευκαιρία να ξαναδιαβάσουμε και πάλι την Ιστορία με ψύχραιμη ματιά.

Να θυμηθούμε πως και γιατί φθάσαμε σε νίκες και ήττες.
Να αναδείξουμε τις αρετές, να διδαχθούμε από τα λάθη μας.

Εφέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από τον ξεσηκωμό του Γένους, που οδήγησε στην απελευθέρωση ενός μικρού μέρους της Ελλάδος.

Γιορτάζουμε μία επική και συνάμα τραγική Επανάσταση, γεμάτη ηρωϊκές πράξεις αλλά και θλιβερούς εμφύλιους πολέμους. Ήταν φορές που έδειχνε να έχει σβήσει το καντήλι της, αλλά σαν θαύμα άναβε και πάλι. Όταν έσβησε στο Μωριά, έφτασε ένας Καραϊσκάκης ν’ ανάψει νέα πυρκαγιά στη Στερεά Ελλάδα. Κι όταν όλα έδειχναν ότι όλα είχαν χαθεί οριστικά, ήλθε η ναυμαχία της Πύλου και η επέμβαση των ξένων, για να οδηγηθούμε στη δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους.

Το 1821 οι Έλληνες, κόντρα στη λογική των αριθμών, τα έβαλαν με μία Οθωμανική Αυτοκρατορία που διέθετε ασύγκριτα μεγαλύτερη πολεμική μηχανή και υπεροπλία: όμως τη γονάτισε η Ελληνική Ψυχή. Ξεσηκώθηκαν την ώρα που διεθνής συγκυρία ήταν αρνητική, καθώς «Ιερή Συμμαχία» κι ο παντοδύναμος Μέτερνιχ που αποθάρρυνε πάσης φύσεως κινήματα:

Όμως οι Έλληνες ανέτρεψαν τη λογική, ακριβώς διότι πίστευαν στο Δίκιο τους.

Το «Ελευθερία ή Θάνατος» δεν ήταν σύνθημα, ήταν απόφαση ειλημμένη και την υπηρέτησαν με συνέπεια οι αγωνιστές.

Αν κοιτάξουμε με νηφαλιότητα την ιστορική διαδρομή των 200 χρόνων της Ελεύθερης Ελλάδας, θα δούμε ότι η Εθνική Ολοκλήρωση ήλθε μετά από νέους αγώνες, επαναστατικά κινήματα και πολέμους.

Αρκετά τμήματα του Ελληνισμού μετατράπηκαν σε αλησμόνητες Πατρίδες, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η μισή Κύπρος λεηλατήθηκε και τελεί υπό κατοχή από το 1974.

Σήμερα το Αιγαίο αμφισβητείται φανερά και ο υποθαλάσσιος ενεργειακό πλούτος είναι η αιτία που είμαστε σε ακήρυχτο πόλεμο με την Τουρκία. Αμυνόμαστε διαρκώς, ή κλείνουμε τα μάτια σιωπηρά στις προκλήσεις.

Διακόσια (200) χρόνια μετά, τα αυτονόητα χρήζουν υπεράσπισης. Έννοιες όπως Πατρίδα, Εθνική Αξιοπρέπεια, Θυσίες, Συλλογικές αξίες αμφισβητούνται φανερά, τόσο που επιτρέψαμε σε παρακμιακά στοιχεία να καπηλεύονται ή να απαξιώνουν σύμβολα και έννοιες. Το Γένος μοιάζει βυθισμένο στην παραλυσία, ανίκανο να βρει τη θέση του στην Ιστορία. Οι απειλές είναι πολλές και δυστυχώς όχι μόνο στο Αιγαίο. Η Κύπρος δέχεται ακόμα μια βάναυση εισβολή των Τούρκων, καταρρακώνοντας το διεθνές Δίκαιο, την όποια συνοχή της Ε.Ε. με την ανύπαρκτη αλληλεγγύη της. Το θέμα, βέβαια, δεν είναι τί κάνουν οι άλλοι, αλλά ΕΜΕΙΣ…

Διακόσια (200) χρόνια μετά, ο καθένας και όλοι μαζί, πρέπει να κάνουμε την αθόρυβη δική μας Επανάσταση. Εφόσον συνειδητοποιήσουμε το έσχατο σημείο που έφθασε η χώρα. Όταν αντιληφθούμε ότι αργοπεθαίνει πληθυσμιακά, πολιτισμικά, γλωσσικά, πνευματικά.

Σε λίγες δεκαετίες θα είμαστε ελληνόφωνοι κάτοικοι ενός τόπου, με αποκομμένη την ιστορική συνείδηση, δίχως ταυτότητα με απλά διαβατήρια στη διεθνή καταναλωτική αγορά.

Η δική μας ειρηνική Επανάσταση οφείλει να είναι η αφύπνιση και η ενεργοποίηση των αντανακλαστικών της κοινωνίας μας. Αρκεί να σταματήσουμε τις διαπιστώσεις και να περάσουμε σε έργα και πράξεις, αναλαμβάνοντας ο καθένας την προσωπική του Ευθύνη.

Οφείλουμε να καλλιεργήσουμε Συλλογική αντίληψη και ταυτότητα, να αποδείξουμε μέσα από την Εθνική Ομοψυχία την έγνοια για τον τόπο μας και την αγάπη μας για την πατρίδα, την οποία διαρκώς απαξιώνουμε με λόγια ή έργα μας.

Να ξαναχτίσουμε σχολεία που να μοιάζουμε με τις Μεγάλες Σχολές του Γένους. Χώρους – ναούς που θα μετατρέπουν την πληροφορία σε Γνώση, αμφιθέατρα που θα προάγουν την επίγνωση και τη συνείδηση του Μέλλοντος.

Αν δεν μπορούμε, ας ξαναδιαβάσουμε, έστω, Μακρυγιάννη και Παπαδιαμάντη, Κόντογλου και Καζαντζάκη, ας θυμηθούμε Σεφέρη και Ελύτη, ας ανακαλύψουμε Μόντη και Χαραλαμπίδη.

Ας τραγουδάμε ελληνικά τραγούδια, επιτέλους ας μάθουμε να χορεύουμε Ελληνικούς χορούς και όχι να λικνιζόμαστε απλά με όρους και ρυθμούς τηλεοπτικής ευτέλειας.

Είναι καιρός να υπερασπιστούμε την Ελληνική Γλώσσα, διότι μόνο αυτή ακονίζει τη σκέψη. Να χρησιμοποιήσουμε κάθε πρόσφορο μέσο για βαθύτερη επικοινωνία και ανάδειξη συλλογικών αξιών που κινδυνεύουν.

Ας θυμηθούμε τη φράση του Φώτη Κόντογλου:

«Μὴ φοβηθῆτε ἐκεῖνον ποὺ σκοτώνει τὸ σῶμα, καὶ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτα παραπάνω. Ἀλλὰ νὰ φοβηθεῖτε ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ θανατώσει καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή».

Αυτό είναι το βαθύτερο διακύβευμα των ημερών μας:

Η διατήρηση της Ελληνικής Ψυχής, αυτό οφείλει να γίνει προσωπικό μας στοίχημα.

Είναι το δικό μας Χρέος.

Η δική μας ειρηνική επανάσταση, που όφειλε να έχει ξεκινήσει χρόνια πολλά πριν, ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ!

ΥΓ: Ο στίχος του ποιητή Ανδρέα Κάλβου, περισσότερο από ποτέ άλλοτε επίκαιρος: ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Παναγιώτης Νάνος, Δήμαρχος Λίμνης Πλαστήρα