Η ιστορική διαδρομή για την περιοχή της Νεβρόπολης ξεκάνει με την ανάλυση του τοπωνύμιου “Νεβροπολις”, δηλαδή πόλις των νεβρών (νεβρός είναι το νεογέννητο της ελάφου).

Συμφώνα με την παράδοση, στη Νεβρόπολη πήγε η Παναγιά να θρηνήσει το θάνατο του Χριστού και οπού έπεφταν τα καυτά δάκρυά Της φύτρωναν πανέμορφοι νάρκισσοι ή δάκρια Της Παναγιάς τα οποία ονόμασαν δακράκια, μάλιστα όταν φυσούσε το αεράκι, το άρωμά τους ταξίδευε για χιλιόμετρα.

Κατά την αρχαιότητα η «Δρολάπια» (αρχική ονομασία της περιοχης) ήταν ανεξάρτητη τόσο επί Ρωμαιοκρατίας όσο και επί Βυζαντίου. Η ανεξαρτησία της κατοχυρώθηκε με τη Συνθήκη του Ταμασίου το 1525 μετά τις ανεπιτυχείς προσπάθειες των Οθωμανών να υποτάξουν τα Άγραφα. Η τελευταία μάχη δόθηκε επί Μουράτ Β’ στο Μεσοχώριον.

Γύρω-γύρω στο υψίπεδο που από το 1957 σκεπάστηκε από τα νερά της Λίμνης Πλαστήρα φαίνονται τα χωρία Αμπελοκομίας και Μούχα εκατέρωθεν του φράγματος της λίμνης, καθώς και τα υπόλοιπα χωρία Καστανιά, Λαμπερό, Κρυονέρι, Κεράσια, Φυλακτά, Πεζούλα, Καλύβια Πεζούλας, Νεράιδα και τέλος το Μεσοχώριον (Νεοχώρι) το οποίο ανέκαθεν ήταν πρωτεύουσα των Αγράφων άλλα και έδρα της επισκοπής Φαναριού και Νεοχωρίου λαμπρυνθείσα από τον επίσκοπό της «Άγιο Σεραφείμ».

Η ιστορική ανάδρομη της περιοχής ολοκληρώνεται με την απαραίτητη αναφορά στον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε η περιοχή των Αγράφων κατά την περίοδο της Αντίστασης. Τα Άγραφα ήταν η καρδιά του αγώνα και η Καρδίτσα το οικονομικό κέντρο της Αντίστασης. Όμως η αντίσταση χρειάζεται να επικοινωνήσει με το συμμαχικό στρατηγείο της στη Μ. Ανατολή. Γι’ αυτό έπρεπε να κατασκευαστεί ένα πρόχειρο άλλα καλά φυλαγμένο αεροδρόμιο. Κατασκευάστηκε το καλοκαίρι του 1943 στο οροπέδιο της Νεβρόπολης που διασχιζόταν από τον πόταμο Μέγδοβα, εκεί που σήμερα βρίσκεται η τεχνητή λίμνη «Νικόλαου Πλαστήρα». Την έμπνευση της κατασκευής είχε ο τότε αρχηγός της αγγλικής αποστολής ταξίαρχος Αντί Μαγιές. Την τεχνική επίβλεψη είχε ο λοχαγός Ντενίς ενώ τα σχέδια άνηκαν στους μηχανικούς Α. Σαμουηλίδη, Γ. Κουβαρκή, Α. Νικολάου, Γ. Βλάχο και Παπαγεωργίου. Αδιαμφισβήτητα, στη διαμόρφωση του χώρου βοήθησαν και οι κάτοικοι, και φυσικά οι αντάρτες.

Η προσγείωση και η απογείωση γινόταν πάντα νύχτα και ο αεροδιάδρομος φωτιζόταν με λάμπες θυέλλης οι οποίες άναβαν μονό όταν το συμμαχικό αεροπλάνο ειδοποιούσε ότι πλησιάζει στο αεροδρόμιο.

Το πρώτο αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο στις 9 Αυγούστου το 1943. Ήταν ένα στρατιωτικό ντακότα με το οποίο ήρθε ο ειδικός για τον έλεγχο του αεροδρόμιου, ο Φρίντα Ρόδερχαμ. Την ίδια νύχτα με το ίδιο αεροπλάνο αναχώρησε για το Κάιρο αντιπροσωπεία του Ε.Α.Μ. αποτελούμενη από Σαράφη, Σβώλο και Ρούσσο.

Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι οι Γερμανοί αντιλήφτηκαν την ύπαρξή του χωρίς να εντοπίσουν ακριβώς τη θέση του αφού ο διάδρομος προσγείωσης ήταν… δάσος. Οι αντάρτες έκοβαν δέντρα και τα φύτευαν στο αεροδρόμιο. Μάλιστα για αντίποινα οι γερμανοί έκαψαν τα χωριά Βουνέσι, Μεσενικόλα, Πεζούλα κ.ά. αφού δεν κατάφεραν να το εντοπίσουν πάρα μόνο το καλοκαίρι του ’43, τότε το βομβάρδισαν.

Επίσης απαραίτητη στο σημείο αυτό είναι η αναφορά σχετικά με τη φρουρά του αεροδρομίου η οποία είχε ανατεθεί στο 1/38 σύνταγμα του ΕΛ.ΑΣ. την ευθύνη των ρίψεων είχε αρχικά ο Δ. Γόρδιος από το Βουνέσι και αργότερα ο Σ. Ποδηματάς από το Μεσενικόλα ενώ ο σύνδεσμος μεταξύ ανταρτών και αγγλικής αποστολής ήταν ο Βασίλης Κρομμυδάς (Φρίξος).

Αδιαμφισβήτητα το αεροδρόμιο συνέβαλε σημαντικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων και λειτούργησε ως το τέλος του πολέμου.